Vrijdag zapp ik even een rondje beelden van mannelijkheid op televisie in 2020. Ik schrIk er  van... Ik heb dat wat volgt niet geknipt of gemanipuleerd.

Zapp. Two and a half men, Comedy met Charlie Sheen. Charlie met vriend Alan met biertje. Charlie: mijn vriendin is gek op de echte Charlie, die onder dit pantser zit. Ze lachen, geen idee over wie ze het heeft. Alan: mijn vriendin wil me alleen berijden als een mustang. Verder niks. ... stilte  .... ik denk dat ik van haar hou.  

OK, denk ik, old school mannentv ten top. Grappig, maar treurig in het beeld wat van mannen geschetst wordt.

Zapp. Realityprogramma met jonge man en vrouw op bank. Zij zegt dat ze graag in het nu leeft en gelukkig wil zijn. Hij weet al wat hij over 10 jaar wil doen, want hij wil huisje, boompje, beestje, en dan is er wel geld nodig. Veel mannen denken dat als ze dit maar doen, het geluk ook ooit wel zal komen.

Zapp. Married at first sight Australia: een ondernemer van 30 zoekt voor zichzelf een dik horloge uit en swipet vervolgens op een tablet een hele serie vrouwen weg. Niet goed genoeg voor hem. Ik zie een succesvol man zonder liefde. Alles om hem heen moet perfect zijn. Is perfectie dan geluk?

Ook in 2020 zien mannen nog veel vaker beelden die hen aanzetten om succes, status en geld na te jagen dan om te gaan voor hun geluk. En dat is treurig, en tegelijk ook nog behoorlijk bepalend voor hoe veel mannen zich jaren inzetten om dan tot de ontdekking te komen rond hun veertigste dat de ladder tegen de verkeerde muur stond. Dat waarvan hij dacht dat het hem gelukkig zou maken, blijkt onvoldoende. Hij heeft zich aangepast aan wat de samenleving, de systemen ons willen doen geloven wat geluk is, maar ontdekt dan dat het niet genoeg is. Hij vraagt zich af: "is dit alles?'